Kadın olarak kendimizi en çok duygusal konularda ve insan ilişkilerinde kandırıyoruz. Seviyorum deyip sevmiyorumlar, bazı gerçekleri görmezden gelmeler, sevilmediğini hissettiği halde karşındakinden vazgeçememeler. Hep bir bile bile lades olayı.
+ Neden ayrıldınız?
- Bilmiyorum hiçbir şey yokken bitti.
İşte yalanın babası bu. Hiçbir şey yokken bitti de nedir arkadaş? Tamam erkek milleti öyk pis kaka ama adamlar da şizofren değil yani durup dururken, her şey güllük gülistanlıkken bıraksın gitsin seni.
Kadın milleti olarak hislerimiz erkeklerden daha kuvvetli bu bir gerçek ama en gereken yerlerde hislerimizi dinlemeyiz, onları görmezden geliriz. İç sesimize düşman oluruz yani.
Bir şeylerin bittiğini, kopup gittiğini farkederiz. Bazı şeylerin ufak tefekte olsa eskisi gibi olmadığını görürüz ama hep bir belkinin peşine takılır gideriz.
Belki düzelir, belki geçicidir, belki bir sorunu vardır vs vs. Ama herkes aslında en derinde gerçeği bilir. Ayrılık çanlarının kendi için çalmaya başladığını duyar az az. Ama duymazdan gelmek, bizim aşkımız sonsuz diye dolaşmak daha kolay gelir bize. Pes etmekte erkeğe kaldığından düşmanda o olur çoğu zaman.
Biz kendimize düşmanlık ediyoruz aslında. Farkettiğimiz anda bitirebilsek erkekler gibi.. Yapamıyoruz.
Neden? Çünkü sözler verildi.
Hep yanında olacağım , seni ölene dek seveceğim , sen sonumsun bıdı bıdı bıdı.
Daha ilişkinin en başında yalan söyleriz biz, SENSİZ YAŞAYAMAM diye. Oysa giden gider kalanda paşa paşa yaşar bu böyledir.
Kimse aşktan ölmez yani. Acıtır, kanatır biraz da sızlatır ama öldürmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum için teşekkürler..